De eerste lepel bij de Romeinen
Zeker is dat de oude Romeinen al een lepelvormig bestek hanteerden wanneer zij de maaltijd nuttigden. Ze gebruikten langwerpige slakkenhuizen die, eenmaal als eetmiddel, een verrassend diepe bodem hadden. Nog steeds klinkt in het Romeinse woord voor slakkenhuis cochlea door als term voor lepel in moderne Latijnse talen. Zo scheppen Italianen hun ijs met een ‘cucchiaio’, nuttigen Spanjaarden soep met een ‘cuchara’ en strooien Fransen mosterd op hun maaltijden met een ‘cuillère’.
Germaanse lepels van hout
In hun expansiedrift in de eerste eeuw voor Christus verspreidden de Romeinen het gebruik van de lepel in de noordelijke gebieden van Europa. De Germaanse volkeren namen de eetgewoontes over, alleen konden zij zich geen welgevormde lepels veroorloven. In plaats van schelpen, gebruikten zij lepels gemaakt van boomsplinters. Het Angelsaksische woord ‘spon’ (houten lepel) diende als de basis voor de hedendaagse Nederlandse woorden ‘houtspaan’ en ‘speen’.
Stop met scrollen!
Een lepel snijden zorgt ervoor dat je verdwaalt in de tijd. Wanneer je begint aan het grove blok hout en langzaam een lepel ziet ontstaan kan het maar zo zijn dat er inmiddels 3 uur gepasseerd zijn. In de haastige maatschappij waarin wij leven kan dit je helpen om eventjes uit de ‘rat race’ te stappen. Bij De Lepelwerkplaats willen we je helpen om even een pas op de plaats te maken.
Door het mes of haalmes heen ‘voel’ je het hout, waardoor je uit eerste hand, direct, de kwaliteiten van dat hout ervaart. Dit beleef je niet met Makita of Bosch, hoe prachtig en handig deze machines ook mogen zijn.
Sjors van der Meer en Job Suijker uit het prachtige boek: Vershout.
bron: https://isgeschiedenis.nl/reportage/de-oorsprong-van-de-lepel
